این جمله رو در کتاب «راه هنرمند» اثر جولیا کامرون خوندم. و مطابق معمول تو دفتر یادداشت روزانه هم این جمله رو و هم برداشت های خودم رو نوشتم و از اونجایی که احساس کردم ممکنه برای دیگران هم مفید باشه تصمیم گرفتم یه دستی به اون یادداشت‌ها بکشم و اینجا منتشرش کنم.

بعضی از ما آدما شهامتِ برخورداری رو نداریم، فکر می کنیم اگه بخوایم به اون چیزایی که بهشون تمایل داریم و لیاقتش رو داریم برسیم حتما باید ترکِ مسئولیتی کرده باشیم. با خودمون فکر می کنیم «اگه بخوام برم کلاسِ نقاشی پس تکلیفِ پسر خردسالم چی میشه؟ کی سر موقع ناهارِ شوهرم رو آماده کنه؟! ولش کن اصلا، مادر و همسر خوبی باشم بهتر از اینه که یه نقاش معمولی باشم!!» نه تنها شهامت به خرج نمیدیم بلکه این ترسو بودنِ خودمون رو بهش لباسِ فضیلت می‌پوشیم! ترجیح میدیم مادرِ خوبی باشیم در حالی که خوب می دونیم نه شوهرمون قراره با دو ساعت دیرتر ناهار خوردن بمیره و نه کودکمون از ۲ ساعت خونه مادربزرگش بودن ناراحت میشه.
شاید بهتر باشه با خودمون روراست باشیم و کارایی که دوست داریم رو انجام بدیم!

برکتِ هیچکس موجب محرومیت ما نمی‌شود!
من دوست داشتم این جمله رو اینجوری هم بخونم. تا حالا شده به کسی حسودیتون بشه؟ میدونم که شده! اتفاقا خیلی هم چیز خوبیه این حسادت، فقط حسادت وقتی بده که فکر کنی یه نفر از سهمِ تو برداشته و اینقدر داره. می‌بینی که فلانی یه عالمه پول داره و حسودیت میشه اما به این فکر نمیکنی که یا خودش یا باباش یا بابای باباش از تو و بابات و بابای بابات بیشتر باباشون دراومده! می بینی که فلانی خوب گیتار میزنه اما نمی‌بینی که چقدر بیشتر از تو تمرین کرده. می بینی اما خیلی چیزا رو نمی‌بینی!
اینم بگم البته که دنیا هیچیش عادلانه نیست. توی این دنیا نباید نشست و منتظر عدالت بود. میدونم که پولدارتر بودن از کسی که مثل تو از صفر شروع نکرده و یه حساب بانکی تپل به ارث برده خیلی سخته، میدونم که تو با تمام علاقه ای که به نوازندگی گیتار داری ممکنه به اندازه فلانی استعداد نداشته باشی. همه ی اینا رو میدونم اما یه چیز دیگه رو هم میدونم؛ با تلاش میشه هر محرومیتی رو جبران کرد حتی کمبود استعداد رو!

Visits: 128