اواخر سال ۹۵ بود که برخی مشکلات در زندگی شخصیم آرامش و تمرکزم رو ازم گرفت ، واقعیت اینه که تو هر قدر هم که آدم صبور و بردباری باشی گاهی سختی های زندگی بدجور عرصه رو بر تو تنگ میکنن و اصطلاحا کم میاری و برای من همینطور بود . مراجعه به مشاوره ، تلاش در فاصله گرفتن از موقعیت های تنش زا ، توسل به داروهای خواب آور و … همه و همه راه هایی بود که امتحان کردم تا بلکه بتونم کمی به آرامش سابق نزدیک بشم اما عملا هر روز داشتم فرسوده تر می شدم و بدجور کم طاقت شده بودم .

اواخر سال گذشته بود که یکی از دوستان مابین درد دل های وسطِ دلِ بیابونی بهم گفت : «حسین ، هیچ فشار روانی نیست که با هفته ای سه روز دویدن حل نشه » ، حرفش خیلی خنده دار به نظر می رسید و تقریبا توجهی هم نکردم ، چند روز بعدش برگشتم بیرجند و تعطیلات عید رو خونه بودم ، تعطیلات عید بهانه ای شد واسه نوشتن یه برنامه دقیق برای سال پیش رو که البته سنتی هر ساله بود با این حال امسال دویدن و ورزش هم یکی از مواردی بود که در برنامه م دیدم .

به خاطر دارم که یک هفته تمام قصد داشتم بدوم ولی یه شب من بهونه می آوردم و یه شب سعید (داداش کوچیکه) ، و هر شب به شکلی از شروعش سر باز می زدیم تا این که یه شب بالاخره رفتیم بلوار سلامت و دویدیم ، بعد از شروع دیگه ادامه دادنش زیاد سخت نبود و تا آخرین روزهایی که بیرجند بودم همچنان مرتب می رفتیم ورزش اما با نزدیک شدن اومدن بندر حدس می زدم اینجا نتونم ادامه بدم ؛ حالا ۱۵ روزی میشه که اومدم بندر ، روزهای فرد به طور متوسط هر روز ۱۰ کیلومتر تو هوای شرجی بندر و توی زمین خاکی پشت خوابگاه میدوم و روزهای زوج هم با بچه ها میرم باشگاه و با این که مشکلات و فشارهای بیرونی به مراتب بیشتر شده اما من به آرامش نزدیک تر شدم و بهتر میتونم خودم رو مدیریت کنم . چیزی که به هیچ وجه در شروع برام قابل پیش بینی نبود و حالا داره روز به روز محقق تر میشه .

آرزو می کنم که همه ی دوستان عزیزی که اینجا میان یه برنامه مرتب برای ورزش کردن داشته باشن و البته از صمیم قلب آرزو می کنم که هیچ وقت دلیلش فشار عصبی یا مواردی از این دست نباشه .

بازدیدها: 305