امروز کتاب «استالین و استالینیسم» اثر آلن وود رو مطالعه می کردم که نکته ی جالبی در مورد رمان جنگ و صلح به چشمم خورد. در جنگ جهانی دوم و زمانی که زمستان سرد روسیه لشکر آلمان نازی رو پشت دروازه های مسکو متوقف میکنه برای خیلی از بازیگران و

دخترک با تفنگ اسباب بازیش بهم شلیک میکنه، بنگ! و من میگم آخ!! و می افتم روی زمین. کمی بهم خیره میشه و بعد دوان به سمتم میاد و خودش رو میندازه روی تن مجروح من و میگه: «بابایی کشته شدی؟» با چشمان بسته میگم «آره! صاف زدی به قلبم»،

حقیقت را که بگویی، از تو متنفر خواهند شد. نظر شما چیه؟ چرا باید شنیدن حقیقت باعث تنفر آدما ازمون بشه؟ اصلا حقیقت چیه؟ حقیقت معمولا در مقایسه با واقعیت تعریف میشه و تعریف های زیادی هم از حقیقت وجود داره که بعضی هاش واقعا زیادی پیچیده میشن، من ولی

در دوره حکومت فراعنه در مصر باستان بالاترین مقام اداری متعلق به وزیری بوده که در آن واحد نخست وزیر، رئیس دادگستری و خزانه دار بوده و تنها کسی که در سلسله مراتب اداری بر او برتری داشته شخص فرعون بوده است. متن زیر ترجمه ی نصایح یکی از فراعنه

در کتاب «نگاهی به تاریخ جهان» اثر جواهر لعل نهرو حکایت جالبی به نقل از هرودوت مورخ یونانی آمده که بسیار خواندنی است، ماجرا از این قرار است که آرتابانوس [ظاهرا باید همان اردوان برادر داریوش بزرگ باشد] خشایارشا را از لشکرکشی به یونان بر حذر می دارد اما خشایارشا

این روزها که فضای کشور حول موضوع حجاب مکدر است و مخالفان و موافقان حجاب روی هم می خراشند شایسته تر دیدم بخشی از منظومه «شرف نامه» نظامی گنجوی رو در این باب براتون نقل کنم تا یادآوری‌ای بهمون باشه که بدونیم بحث و نزاع در مورد حجاب، صحبت دیروز